09.00u. Ik stuur een berichtje naar Melanie haar moeder: "Spannend, ik hoor dat je tweede kleinkind onderweg is. Ik heb nog als droom om een geboorte te fotograferen".
10.15u. Ik sta met een gevulde winkelmand in de Hema en ik ontvang van Melanie zelf een berichtje. "Je mag foto's maken als je wilt hoor. Je bent welkom 10e etage kamer 4".
Ik weet niet wat ik lees! Ik voel paniek, warmte, geluk stromen en kleine tranen. Mijn winkelmand laat ik staan en ik race naar huis om mijn camera's en lenzen in te pakken. Ook pak ik schone kleding, eten, een schrijfblok en een boek in.
11.30u Ik word ongelooflijk warm ontvangen door de verloskundige en de kraamzorg in het Sint Franciscus Ziekenhuis. Een fotograaf bij de geboorte hebben ze niet eerder meegemaakt. Ik krijg een eigen kamer en daar pak ik alles wat ik nodig heb om in kamer 4 iets bijzonders vast te mogen leggen.
Ik sta voor de deur van kamer 4 en daar is mijn rust...Langzaam kom ik binnen. Ze heeft het zwaar. Ik geef haar een kus op haar hoofd en zeg dat ze goed bezig is. Haar man Simon geeft haar begeleiding bij het ademen. Ik maak wat foto's en korte video's en maak mij onzichtbaar door in een hoekje op een kruk te gaan zitten. Daar noteer ik de tijden van haar weeën. Ik adem ongemerkt zacht met haar en Simon mee en de ruimte is gevuld met een serene cadans. Een ritmische ademhaling die Melanie helpt en kracht geeft op weg naar haar dochtertje. Urenlang vangt ze zonder pijnbestrijding haar weeën op en is ze een met moedernatuur, ze zit volledig in haar eigen wereld. Dan wordt haar ademhaling heviger, de kraamzorg wikkelt haar eerste kleertjes om warme kruiken heen en er komt een tafeltje binnen met chirurgische instrumenten én een navelklemmetje. Ik sluit mijn ogen en focus mij op haar ademhaling. Het babyhartje wordt gecontroleerd en klinkt door de kamer. Met de verloskundige heb ik af en toe oogcontact en we hebben geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. Dan klinkt een oerkreet: "Ze komt". Ik weet wat ik moet doen. Alles wat Melanie zelf niet kan zien, zal ik voor haar vastleggen. De verloskundige wenkt naar mij en wijst naar een mini stukje zichtbaar hoofdje met natte donkere haartjes. Daar is ze! Na driemaal persen pakt Simon zelf zijn dochtertje aan en legt haar bij Melanie op de borst. Ze huilt en ze is prachtig roze. Dan vraagt de verloskundige hoe ze heet. 'Feline Olivia' en ik krijg kippenvel over mijn hele lichaam. Deze elfjesachtige naam past bij haar. Ik fotografeer en film alles wat er gebeurt en al het nieuws wat net ter wereld is gekomen. Dan loop ik even naar mijn 'eigen' kamer en dan breek ik. Tranen van geluk biggelen over mijn wangen.
Melanie, Simon en Feline lieten een droom van mij uitkomen. Ik mocht bij een bevalling zijn en deze fotograferen. Zoiets moois had ik nooit eerder gefotografeerd. En wat zijn Melanie en Simon blij met de foto’s en de geboortevideo. De foto's zijn uiteraard geplaatst met goedkeuring.